تأثیر توان هسته‌ای ایران بر توازن قدرت، روابط و امنیت منطقه‌ای

سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران با کسب تجربه‌های عینی و ملموس از جنگ ایران و عراق و تحولات مربوط به آن - ازجمله سیاست‌ها و موضع‌گیری‌های دو ابرقدرت امریکا و شوروی و کشورهای غربی در قبال جنگ و شناخت اهمیت و نقش قدرت صنعتی و تکنولوژی در موقعیت و وزن کشورها- رویکردی مبتنی‌بر قدرت و واقع‌گرایی پیدا کرد. درهمین‌راستا بود که صنایع نظامی و تسلیحاتی ایران گسترش و پیشرفت‌های فوق‌العاده‌ای یافت. دستیابی ایران به دانش صلح‌آمیز هسته‌ای و پیش‌بینی دیگر موفقیت‌های آتی آن در این زمینه، نقش مهمی در تغییر توازن قدرت در منطقة خلیج فارس و خاورمیانه داشته است؛ به‌اضافة اینکه در کیفیت مناسبات سیاسی ایران با کشورهای عربی خلیج فارس و امنیت منطقه، تأثیر ویژة خود را داشته است. سیاست خارجی، سیاست علمی و فنّاوری ایران در این مقاله از منظر بررسی عنصر «قدرت» و راهبرد و برداشت نظری «واقع‌گرایی کلاسیک» و «واقع‌گرایی ساختاری» به‌طور مشترک مورد مطالعه قرار گرفته است. دو فرضیة این مقاله روند پیشرفت‌ها و توان هسته‌ای ایران را به‌عنوان «متغیر وابسته» (Y) و در قالب «نظریة موازنة قدرت» و همین متغیر را به‌عنوان متغیری مستقل (X) درنظر می‌گیرد و تأثیر آن را بر سه متغیر وابستة توازن قدرت، روابط سیاسی و امنیت منطقه‌ای (خلیج فارس) ((Y1,Y2,Y3 بر پایة واقعیات و رخدادهای عینی مورد آزمایش و ارزیابی علمی قرار می‌دهند.